Joke

Joke

Er werd mij gevraagd of ik i.v.m. het 5 jarig bestaan van de StecWF een stukje zou willen schrijven. Dat wil ik natuurlijk met alle liefde doen. Ik zit zelf pas 2 jaar bij deze organisatie, al voelt het voor mij als 5 jaar. Ik ben bij deze organisatie gekomen nadat ik in een kleine depressie zat. Ik moest iets voor mezelf vinden waar ik weer ‘mezelf kon vinden’.

Ik heb mij toen aangemeld als vrijwilliger bij de Halloweenfair, ik dacht dit is iets precies voor mij. Na een gesprek met de voorzitster Widia, had ik er nog meer zin in. Ik had zin om lekker even gek te doen en voor 2 dagen even niet mezelf te zijn. Al gauw deed ik mee met het maken van wat decoratie en een beetje schilderen. Ik ben in een grote groep meestal een beetje afwachtend, even de kat uit de boom kijken en pas daarna kan ik volledig mezelf zijn. Ik heb bij deze groep mensen dit nooit gehad, ik was meteen mezelf en zo werd ik ook in de groep aanvaard.

Sinds ik bij deze groep mensen ben, heb ik weer mezelf gevonden. Ik mag mijn creativiteit volop benutten en mijn ideeën in de groep gooien. Ik ben dan ook in korte tijd van ‘gewoon’ vrijwilliger, naar een deel van de vaste crew gegaan. Dit heeft mij heel veel kracht en zelfvertrouwen gegeven. Ik heb sinds dat ik hier bij ben ook heel vrienden erbij gekregen, vrienden die ik door dik en dun zou steunen en ik weet andersom ook.

Elke keer als ik een dipje heb, dan halen hun mij er weer uit. Ik hou van mijn ‘stekkies’. Iedereen heeft wel een tik in deze groep, maar dat is juist wat het leuk en uitdagend maakt. Iedereen helpt elkaar en aanvaard elkaar zoals ze zijn. Dit vind ik het allermooiste aan deze groep mensen. Niemand

veroordeelt of beoordeelt een ander.

Ik vind het ook heel stoer van Widia wat zij allemaal doet en onderneemt. Ze organiseert de Halloweenfair, we doen ook elk jaar mee op koningsdag voor het oranje comité, we lopen mee met carnaval, ze heeft nu ook samen met

een ander vrijwilliger een groots muziekspektakel georganiseerd. Ik heb daar bewondering voor, ze doet het ‘maar even’. Ook zij heeft haar tics, maar dat is juist wat Widia, Widia maakt. Zonder al die rare streken zou ze er nooit staan waar ze nu staat.

Ikzelf ben haar en haar man heel dankbaar, dat ik bij deze groep mag horen. Want ik weet niet waar ik nu zou zijn zonder deze gekke, lieve mensen.

%d bloggers liken dit: